Z  rana ruszamy po lawach w kierunku wulkanów. Po kilkuset metrach okazuje się, że nie uda nam się po nich jechać, a piesza wycieczka do wulkanów zajmie sporą część dnia.
      Rezygnujemy z tego pomysłu i kierujemy się w stronę dróg lokalnych.

      Poniżej krótki film pt. "Coś tu jednak rośnie".

      Na tych lawach okazuje się, że dalej nie przejedziemy, bo są duże lejki i ostre krawędzie, a i tak ktoś musi iść tempem pieszym żeby badać teren.

      Po zjechaniu ze skał znowu pokonujemy podmokłe tereny. W jednym z takich miejsc moje auto zakleszcza się w błocie, na szczęście z małą pomocą po kilku minutach jedziemy dalej.

      Po kilkudziesięciu kilometrach jesteśmy już na granicy Pustyni Czarnych Kamieni. Do przejechania zostaje odcinek po podmokłym, gliniastym terenie do cywilizacji.

      Jest też mała akcja wyciągania Barto&Mario Team'u z kolein.

      W  końcu docieramy do asfaltu, który prowadzi po obrzeżach pustyni. Tuż przy drodze również piękne krajobrazy z nieodłącznymi czarnymi bazaltowymi kawałkami lawy.

      Drogami asfaltowymi docieramy do Bosry. Jest to kilkutysięczne miasto założone w I wieku p.n.e.
      Główną atrakcją jest właśnie rzymski teatr wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

      Na pierwszy ogień idziemy do ruin rzymskich łaźni, tutaj również z czasów chrześcijańskich zachowała się katedra i bazylika.

      Poniżej cztery kolumny korynckie, stanowiące pozostałość nimfeum. Podstawowym budulcem były tutaj czarne bloki bazaltowe transportowane z pustyni.

      Spotykamy również kilka sympatycznych dzieciaczków z pobliskich zabudowań.

      Całość zwiedzamy w kilkanaście minut.

      Tuż po małej ulewie można sobie bardziej wyraźnie wyobrazić łaźnie w tym miejscu.

      Mijamy ostatnie korytarze i kierujemy się do teatru.

      Teatr rzymski jest bardzo dobrze zachowany, jego powstanie datuje się na II w. n.e.
      Jest on w stanie pomieścić prawie 15 tys. widzów, a w kolejnych fazach przebudowy został on najpierw otoczony murami, a potem zamieniony w twierdzę.

      Oiekt jest naprawdę potężny, można porównać skalę teatru z osobami na scenie. Całość zwiedzamy sami, nie ma w tym dniu zbyt wielu turystów.

      Po zwiedzeniu wszystkich miejsc postanawiamy udać się na obiad do pobliskiej knajpy.

      Restauracja miała bardzo ciekawy wystrój, co zostało zarejestrowane na poniższym filmie.

      Najedzeni wychodzimy na miasto po drobne zakupy i kontakt z lokalną egzotyką.

      Podczas spaceru po mieście słychać wezwania do modłów z lokalnego meczetu. Film z niezmienioną ścieżką dźwiękową odgłosów jakie niesie ze sobą ulica, w ostatniej minucie dodany jest arabski utwór w tle.

      Drobne stoiska z warzywami oferują też niespotykanych w Europie rozmiarów rzodkiewki.

      Późnym popołudniem ruszamy w kierunku granicy z Jordanią.
      Na granicy jordańskiej zjawiamy się po północy. Było to jedno z przyjemniejszych przekroczeń granicy w naszym życiu. Przez komendanta zostaliśmy zaproszeni do pomieszczeń służbowych i zjedliśmy z celnikami sytą kolację.
      Cała odprawa opóźniła nam się o ponad godzinę, ale nikt tego nie żałował. Na pożegnanie otrzymaliśmy eskortę policji do miejscowości Jeresh pod same drzwi hotelu. Tak powinno być na każdym przejściu granicznym...

      W hotelu meldujemy się około 3 w nocy...

Copyright © bliskiwschod.ladra.pl 2011, Designed by Ladra WebStudio

             Strona jest częścią serwisu www.wyprawy.ladra.pl