W  korycie rzeki śpi nam się bardzo wygodnie, nad ranem wyruszamy pieszo w górę wąwozu.

      Wąwóz Wadi Hasa znany jest również pod nazwą "Sil Hisa" albo "Nahal Zered".

      Skały w tym miejscu mają niesamowite kolory i strukturę. Erozja rzeki sprawiła, że na ścianach wąwozu można podziwiać przekroje skał.

      Ściany wąwozu dochodzą do 100m wysokości, a temperatura wody w lecie oscyluje w okolicach 54st. Celsjusza.

      Ciekawostką jest, że wąwóz jest naniesiony na mapie mozaikowej w kościele w Madbie, gdzie byliśmy przed kilkoma dniami.

      Wąwozem płynie rzeka Zered, która nie jest taką zwykłą rzeką. Dolina potoku Zered wg informacji biblijnej jest miejscem obozowania Izraelitów w czasie wędrówki z Egiptu do Ziemi Obiecanej. Możliwe zatem, że po tej ziemi stąpał kiedyś sam Mojżesz...

      Po pewnym czasie nie idziemy już dalej, wąwóz się zwęża, a woda staje się bardziej głęboka. Szkoda, bo w dalszych odcinkach tego wąwozu na zboczach rośnie unikalne drzewo Dalbergia Sissoo, niespotykane w żadnym innym miejscu w Jordanii.

      Na końcu wąwozu musimy przejść przez tunel pod kamieniami w wodzie po pas. W tym miejscu w zasadzie kończy się nasza przygoda z Wadi Hasa.

      Za tunelem krótka zabawa przy wodospadzie i w zasadzie dalej w górę kanionu się nie zapuszczamy.

      Po emocjonującym spacerze wracany do obozu.

      W  drodze powrotnej spotykamy słodkowodnego kraba, dowód na to jak woda jest tu czysta.

      Nagle słyszymy warkot silnika i pojawia się Wojtek, wąwóz postanowił przejechać autem.

      Kawałek dalej Miłosz się trochę zagapił, ale muszę oznajmić, że wyjechał o własnych siłach.

      Pakujemy nasz obóz i ruszamy w kierunku kolejnego wąwozu, tym razem będzie to Wadi Numeira. Przejazd nie zajmuje dużo czasu, bo już po zaledwie niecałej godzinie jesteśmy na miejscu.
      Wejście do wąwozu otwiera wielki głaz zawieszony między skałami.

      Ruszamy w kolejną pieszą przeprawę po wąwozie, tutaj również spacer wśród spływającego z gór potoku.

      Przez wąwóz przepływa rzeka o tej samej nazwie, czyli Numeira. Z nią też jest związana historia zapisana w Biblii, a mianowicie dolina rzeki Numeira jest prawdopodobnie miejscem położenia biblijnej Gomory.

      Po kilkuset metrach wąwóz przechodzi w bardzo wąskie, wijące się zakolami przejście z płynącą rzeką.

      Pewna część wąwozu jest tak wysoka, że z trudem wpadają tutaj promienie słoneczne.

      Wąwóz jest bardzo malowniczy, każdy nawet najmniejszy kamień chce się podnieść i zabrać ze sobą. Wszysycy wrócili z pełnymi kieszeniami kamyczków na pamiątkę.

      A  odnośnie dowodów na unikalne wręcz kolory i wzory skał, to poniższe zdjęcie mówi samo za siebie.

      Po kilku kilometrach wąwóz się kończy i zawracamy.

      Popołudniem kierujemy się nad Morze Martwe, jest to już tak naprawdę słone jezioro bezodpływowe, które leży na pograniczu Izraela, Autonomii Palestyńskiej i Jordanii.
      Droga do morza nie zajmuje wiele czasu, bo ogólnie przebywamy już w jego rejonie.

Panorama brzegu Morza Martwego

      Lustro wody znajduje się w najniższym punkcie Ziemi, 418m p.p.m. (i ciągle się obniża). Nasz postój zatrzymał się na 410m p.p.m.

      Ok. 17 tys. lat temu poziom wody Morza Martwego był tak wysoki, że łączyło się ono z leżącym na północ Jeziorem Tyberiadzkim. W ciągu wieków przylegały do niego różne nazwy: Cuchnące Morze, Diabelskie Morze czy też Jezioro Asfaltowe.

      Schodzimy na plażę i naszym oczom ukazują się solne wykwity. W związku z tak dużym zasoleniem w Morzu Martwym prawie zupełnie nie ma życia organicznego, za to z wody pozyskuje się znaczne ilości soli kuchennej i potasowej (zasoby oceniane są na 43 mld ton).

      W  miejscu, w którym zeszliśmy do plaży były też niewysokie skałki tuż przy wodzie. Efekty w jakich opanowane zostały przez sól widać na poniższych zdjęciach.

      Chcąc podjechać jak najbliżej wody, Miłosz grzęźnie w błocie. Na pomoc rusza Defender i cała akcja trwa ponad 2godz. Akurat miejsce nie sprzyjało wyciąganiu na linie, więc trzeba było użyć wyciągarek i kotwiczyć się o drugie auto.

      My mieliśmy czas wolny nad morzem i praktycznie do późnego popołudnia krzątaliśmy się po plaży.

      Z  nad morza ruszamy w kierunku granicy jordańsko-syryjskiej. Przed północą meldujemy się na granicy, nasi dawni znajomi bez problemu nas poznają i odprawa przebiega bardzo sprawnie i sympatycznie.
      Decydujemy się na przejazd nocą do Damaszku, żeby nadrobić trochę trasy i mieć więcej czasu w mieście. Nocujemy w samochodach na przedmieściach Damaszku, a rano znajdujemy hotel.

Copyright © bliskiwschod.ladra.pl 2011, Designed by Ladra WebStudio

             Strona jest częścią serwisu www.wyprawy.ladra.pl