Rankiem z wzniesienia, na którym nocowaliśmy, zjeżdżamy do miasta na śniadanie.

      Parkujemy w mieście i zjadamy tradycyjne jordańskie śniadanie czyli kanapkę z falafelami do tego mocna, słodka, czarna kawa.

      Kolejny dzień zwiedzania Petry, do pokonania ta sama droga. Na początek kilometrowy deptak, potem 1,6km kanionu.

      Stajemy u wejścia do kanionu As-Sik i dzisiaj dwójka statystów w zbrojach z tamtych czasów. Pewnie tak wyglądali niegdysiejsi strażnicy.

      Docieramy znowu pod El Khazneh Faraoun i znowu robi na nas piorunujące wrażenie.
      Kamil postanowił zmienić trasę i sfotografować skarbiec z pobliskiej góry, prowadzą na nią schody. Jest to również bardzo ciekawa turystyczna ścieżka.

      Poniżej kilka zdjęć z sesji Kamila ze szczytu.

      Na drugim rynku też kilka wielbłądów gotowych do przejażdżki.

      Część ludzi, zajmujących się obsługą turystów czy mających tutaj swoje stragany w sezonie zamieszkuje tutejsze jaskinie.

      Dość pobieżnie mijamy widziane wczoraj grobowce, amfiteatr czy Ścianę Królewską.
      Kierujemy się do kolejnego pasma gór, gdzie znajduje się Pałac Córki Faraona oraz Deir, czyli klasztor.

Panorama na drugą część miasta, korytem w środku kiedyś płynęła woda

      W  okresie największego rozkwitu miasto przecinała jedna główna ulica (cardo maximus), wyłożona białym kamieniem i wiele jej bocznych odnóg.

      Kasr al Bint Faraoun, czyli tzw. Pałac Córki Faraona, lub też świątynia Duszary (lokalnego bóstwa Nabatejczyków) jest świątynią wzniesioną z piaskowca w drugiej połowie I w. p.n.e.
      Miejsce jest niestety bardzo zniszczone i obecnie niedostępne dla zwiedzających, trwają prace konserwatorskie.

      Z  tego miejsca kierujemy się w góry, gdzie położony jest Deir, nazwa pochodzi z okresu bizantyjskiego i oznacza słowo klasztor.

      Droga jest rzeczywiście bardzo długa, nawet nie chce myśleć ile mamy kilometrów do parkingu.

      Ścieżka poprowadzona jest bardzo malowniczo schodami lub półkami skalnymi. Trzeba zaopatrzyć się w wodę i mieć trochę kondycji.

      Poniżej panorama, gdzieś tak w połowie drogi po górach. W środku zdjęcia na drugim planie jest Ściana Królewska, a więc dystans jest spory.

Trochę światło zepsuło złożenie panoramy
 

      Za kolejnym zakrętem i zatraceniem rachuby w ilości pokonanych stopni docieramy do Deiru.
      W  linii prostej do tego miejsca od parkingu wg Google Maps jest 8,5km, myślę, że spokojnie można przyjąć 10km, ale warto było...

      Deir to budowla na pierwszy rzut oka podobna do "Skarbca Faraona" przy wyjściu z wąwozu, jednakże jest od tamtej znacznie większa i bardziej okazała.

    Powstanie datuje się na Iw. n.e. w okresie panowania ostatniego króla nabatejskiego – Rabela II.

      Przy budowli znajduje się mała restauracja z dużym tarasem, gdzie można odpocząć na ławkach z poduchami. Ruch znikomy, chyba jest bardzo niewielu wytrwałych turystów.

      Wyruszamy z miasta na północ kierując się w rejony Morza Martwego, jednak nie wybieramy dróg międzymiastowych.
      Kierujemy się na trakt królewski, dawny szlak handlowy wiodący z Petry do Damaszku. Jest to malownicza droga, którą obecnie zamienia się na asfaltową.

      Te tereny nazywane są też Małą Petrą. Można tu przejść się po kilku wąwozach i odnaleźć zamieszkiwane skały.

      Dojeżdżamy do pięknych piaskowych zboczy a droga ciągnie się malowniczymi serpentynami.

      Za pasmem gór jest pasm wydm, na który się kierujemy.

Panorama trasy, za pasmem gór widać piaskowe wydmy, które przyjdzie nam potem przejechać
 

      Po zjechaniu z gór już więcej przestrzeni i przed nami Wadi Araba. Przez tą pustynie prowadzi najdłuższy odcinek granicy między Jordanią a Izraelem. Jest to bardzo ciepły obszar i praktycznie bezdeszczowy w ciągu całego roku.

      W  tym miejscu w otoczeniu wydm pasą się dzikie wielbłądy, jest ich kilkanaście, no i mamy darmowe zoo.

      Tutaj popełniamy fotografię grupową.

      Późnym popołudniem ruszamy dalej na północ.

Taki krajobraz zostawiamy za plecami

      Droga asfaltowa na północ prowadzi przez ogromne plantacje pomidorów, handluje się też nimi przy drodze. Dobijamy zatem interesu na kilkanaście sztuk do kolacji.

      Tego wieczoru docieramy do ujścia rzeki wypływającej z kanionu Wadi Hasa. Przeprawa przez rzekę kończy się wyszarpywaniem jednego auta z nurtu i wyrwaniem zacisku hamulcowego w przednim kole. Tego samego wieczoru udaje się wszystko rozkręcić i wężyki hamulcowe zaślepić.
      Rozpalamy ognisko, kąpiemy się w rzece i otoczeni szumem wody kładziemy się spać. Poniżej zdjęcie obozu na drugie dzień rano.

Copyright © bliskiwschod.ladra.pl 2011, Designed by Ladra WebStudio

             Strona jest częścią serwisu www.wyprawy.ladra.pl